Japoński pancernik „Mutsu” był jednym z dwóch okrętów typu Nagato, stanowiących główną siłę uderzeniową Cesarskiej Marynarki Wojennej Japonii przed i w czasie II Wojny Światowej. Jego siostrzanym okrętem był „Nagato”. „Mutsu” został zwodowany w 1920 roku i był jednym z najpotężniejszych pancerników swoich czasów, reprezentującym znaczny postęp w japońskiej konstrukcji okrętów wojennych.
„Mutsu” był wyposażony w osiem głównych dział kalibru 410 mm (16,1 cala) rozmieszczonych w czterech podwójnych wieżach artyleryjskich, co czyniło go zdolnym do prowadzenia działań bojowych przeciwko największym jednostkom nawodnym przeciwnika. Ponadto, okręt dysponował potężnym uzbrojeniem pomocniczym i przeciwlotniczym, w tym mniejszymi działami i wyrzutniami torpedowymi, co zapewniało mu obronę przed atakami z powietrza i zagrożeniami z morza.
„Mutsu” brał udział w wielu ćwiczeniach i manewrach floty, ale jego rola bojowa w czasie II Wojny Światowej była ograniczona, częściowo ze względu na strategiczne rozważania japońskiego dowództwa, które zachowywało swoje najpotężniejsze jednostki w rezerwie na decydujące bitwy. Niemniej jednak, okręt stanowił ważny element japońskiej potęgi morskiej i był symbolem osiągnięć technologicznych i militarnych kraju.
Tragiczny koniec „Mutsu” nastąpił 8 czerwca 1943 roku, kiedy doszło do eksplozji jednej z komór amunicyjnych, co spowodowało zatonięcie okrętu w porcie w Hashirajima. Katastrofa ta doprowadziła do śmierci wielu członków załogi i była dużym ciosem dla morale Cesarskiej Marynarki Wojennej. Przyczyny eksplozji nie zostały jednoznacznie ustalone, ale podejrzewa się wypadek lub sabotaż.
Strata „Mutsu” stanowiła znaczący moment w historii japońskiej marynarki wojennej, a pamięć o okręcie i jego załodze jest nadal pielęgnowana w Japonii. Pancernik „Mutsu” pozostaje symbolem zarówno potęgi, jak i tragedii japońskiej floty wojennej w okresie II Wojny Światowej