Japoński lekki krążownik „Jintsū” był flagowym okrętem swojej klasy – klasy Sendai, która była serią lekkich krążowników służących w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii podczas II Wojny Światowej. Okręty tej klasy były zaprojektowane głównie do działań rozpoznawczych i liderowania flotyllami niszczycieli, a także do wsparcia operacji desantowych i eskortowych.
„Jintsū” został zwodowany w 1923 roku i weszłszy do służby, stał się ważnym elementem japońskich sił morskich w latach 30. i podczas wojny na Pacyfiku. Jako lekki krążownik, „Jintsū” był uzbrojony w siedem dział kalibru 140 mm umieszczonych w pojedynczych wieżach artyleryjskich, co stanowiło jego główne uzbrojenie. Ponadto, krążownik był wyposażony w torpedy, mniejsze działa przeciwlotnicze i wyrzutnie bomb głębinowych, co czyniło go wszechstronną jednostką zdolną do różnorodnych zadań bojowych.
„Jintsū” brał udział w wielu ważnych operacjach wojennych, w tym w bitwach o Guadalcanal, gdzie japońskie siły próbowały odzyskać kontrolę nad kluczowym lotniskiem na wyspie. Jego działania często obejmowały dowodzenie flotyllami niszczycieli w nocnych atakach torpedowych, które były jedną z charakterystycznych taktyk japońskich w tej fazie wojny.
Jednakże, los „Jintsū” został przypieczętowany podczas bitwy w Zatoce Kula w lipcu 1943 roku. W tej nocnej bitwie z alianckimi siłami morskimi, „Jintsū” został ciężko uszkodzony przez torpedy i ogień artyleryjski, co ostatecznie doprowadziło do jego zatonięcia. Strata „Jintsū” była znaczącym ciosem dla Cesarskiej Marynarki Wojennej, ponieważ krążownik był ważnym dowódcą flotylli niszczycieli i pełnił kluczową rolę w operacjach morskich na Pacyfiku.
Dziedzictwo „Jintsū” i klasy Sendai podkreśla ważną rolę, jaką lekkie krążowniki pełniły w japońskiej strategii morskiej podczas wojny, zarówno w działaniach ofensywnych, jak i obronnych, oraz ich zdolność do prowadzenia operacji w trudnych warunkach nocnych.