Japoński niszczyciel „Akizuki” był głównym okrętem swojej klasy niszczycieli, zaprojektowanym i zbudowanym przez Cesarską Marynarkę Wojenną Japonii przed i podczas II Wojny Światowej. Klasa Akizuki została zaprojektowana głównie do pełnienia roli eskortowców floty i okrętów obrony przeciwlotniczej, co odróżniało je od wcześniejszych klas japońskich niszczycieli, które kładły większy nacisk na ataki torpedowe.
„Akizuki” został zwodowany w 1942 roku i był wyposażony w nowoczesne uzbrojenie i technologię. Jego główne armaty, umieszczone w czterech podwójnych wieżach, miały kaliber 100 mm i były zaprojektowane specjalnie do zwalczania celów powietrznych, co czyniło go jednym z najlepiej uzbrojonych japońskich niszczycieli pod względem obrony przeciwlotniczej. Oprócz tego, okręt był wyposażony w torpedy, lekkie działa i broń przeciwlotniczą, co czyniło go wszechstronną jednostką zdolną do operowania w różnych warunkach bojowych.
„Akizuki” brał udział w wielu ważnych operacjach w czasie wojny na Pacyfiku, w tym w bitwie pod Leyte, gdzie japońska marynarka wojenna próbowała przeciwstawić się amerykańskim siłom inwazyjnym. Okręty klasy Akizuki były cenione za swoje możliwości obronne, zwłaszcza w kontekście coraz większego zagrożenia ze strony alianckich samolotów.
Mimo swoich zaawansowanych możliwości, „Akizuki” i inne okręty jego klasy były narażone na intensywne działania wroga i trudne warunki morskie, co prowadziło do strat wśród tych jednostek. Koniec wojny i przegrana Japonii oznaczały koniec służby dla wielu okrętów Cesarskiej Marynarki Wojennej, w tym niszczycieli klasy Akizuki.
Po wojnie, wraki i pozostałości okrętów takich jak „Akizuki” stały się przedmiotem badań i eksploracji dla historyków, poszukiwaczy wraków oraz entuzjastów historii morskiej, zachowując pamięć o ich roli i wkładzie w przebieg działań wojennych na Pacyfiku.