Fine Molds FB11 IJN Mitsubishi A7M1 Reppu Sam 1/48
Plastikowy model samolotu do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju ani farb.
Mitsubishi A7M Reppū – jednosilnikowy, jednomiejscowy samolot myśliwski marynarki japońskiej z okresu II wojny światowej, planowany następca sławnego A6M Reisen znanego również jako Zero.
W 1940 roku po analizie raportów oficerów z walk w Europie, Dowództwo Marynarki Wojennej podjęło decyzję o potrzebie opracowania nowego samolotu myśliwskiego, wydano więc wymagania 16-Shi i zamówienie skierowano do wytwórni Mitsubishi. Również na początku 1940 główny konstruktor Mitsubishi Jiro Horikoshi zdał sobie sprawę, że najwyższy czas rozpocząć prace nad następcą znakomitego myśliwca A6M Reisen. Przewidywano zbudowanie samolotu podobnego w konfiguracji do A6M. Prace jednak nad nową konstrukcją odłożono, ponieważ w tym czasie zespół pracował nad projektem J2M, według specyfikacji 14-Shi, któremu nadano wyższy priorytet.
W 1942 roku wytwórnia samodzielnie powróciła do projektu któremu nadano oznaczenie M-50, zanim jeszcze wydano nowe wymagania techniczne marynarki japońskiej 17-Shi, na nowy myśliwiec 6 lipca 1942 roku. Oczekiwano prędkości maksymalnej 640 km/h na pułapie 6000 m, czasu wznoszenia na 6000 m miał wynosić 6 minut, czas lotu 2,5 godziny przy prędkości przelotowej 463 km/h, maksymalna prędkość nurkowania miała wynosić 843 km/h i zwrotności nie gorsza niż w nowej wówczas wersji Zero A6M3 Model 32. Ponadto uzbrojenie miało się składać z 2 działek 20 mm i 2 km kal. 13,2 mm. Główny konstruktor jako napęd wybrał 18-cylindrowy chłodzony powietrzem silnik gwiazdowy Mitsubishi MK9A będący jednak jeszcze we wstępnej fazie rozwoju. W miesiąc po podpisaniu wymagań, dowództwo marynarki zaczęło nalegać na zastosowanie wypróbowanego już silnika gwiazdowego Nakajima NK9K Homare 22 tego samego który napędzał takie samoloty jak Nakajima Ki-84 Hayate czy też Kawanishi N1K1-J i N1K2-J Shiden, ponieważ uważano że opóźnienie w rozwoju silnika Mitsubishi MK9A opóźnią też rozwój A7M (zakończenie prac nad nim przewidywano dopiero w 1943 roku). Mimo niechęci do stosowania ponownie silnika konkurencji (podobnie zdarzyło się przy A6M Zero) z uwagi na jego słabsze osiągi, dopiero po kilkumiesięcznej dyskusji Horikoshi musiał się zgodzić, ponieważ to Marynarka finansowała projekt.
Pierwszy prototyp został oznaczony symbolem A7M1. Prace konstrukcyjne nad nim przebiegały jednak bardzo powoli ze względu na priorytetowe projekty myśliwców A6M i J2M. Silnik Nakajima NK9K Homare 22 dysponował mocą 2000 KM podczas startu i 1570 na pułapie 7200 metrów. Uzbrojenie stanowiły dwa karabiny maszynowe kalibru 13,2 mm i dwa 20 mm działka. Całe uzbrojenie strzeleckie umieszczone było w skrzydłach. Samolot został także zaopatrzony w samouszczelniające się zbiorniki paliwa, opancerzenie kabiny pilota i pancerną szybę wiatrochronu kabiny. Ponadto dodano też klapy bojowe podwyższające zwrotność podobne do tych jakie zastosowano w myśliwcu Kawanishi N1K1-J Shiden (w kodzie aliantów George).
Prototyp A7M1 oblatano 6 maja 1944 roku. Już w trzy tygodnie po oblocie, został przekazany marynarce do testów. Testy wykazały że zwrotność, dzięki specjalnym klapom, jest taka sama jak u A6M3 i nie ustępuje A6M5. Pod tym względem samolot zebrał od pilotów bojowych pochwały. Jednakże ponieważ A7M1 był samolotem większym i cięższym niż A6M5, moc zastosowanego w nim silnika okazała się zbyt mała, na pułapie 6450 m wynosiła 1300 KM zamiast spodziewanych 1700 KM. Prędkość maksymalna wynosiła tylko 574 km/h na wysokości 6000 m i czas wznoszenia na tę wysokość wynosił aż 10 minut. Ze względu na rozczarowanie tymi parametrami w pierwszej reakcji marynarka 30 lipca 1944 roku zawiesiła dalsze próby dwóch zbudowanych już prototypów, jak też budowę 4 dalszych. Ta decyzja tylko jeszcze wzmocniła pewność głównego konstruktora, że z silnikiem Mitsubishi MK9A samolot spełniłby stawiane przed nim wymagania. Następnie jednak Lotnictwo Marynarki zezwoliło na zamontowanie w samolocie silnika Mitsubishi MK9A. Nowemu projektowi nadano oznaczenie A7M2.