Dragon 6957 Pz.Kpfw.III Ausf.L s.Pz.Abt.502 Leningrad 1942 1/35

Dragon 6957 Pz.Kpfw.III Ausf.L s.Pz.Abt.502 Leningrad 1942 1/35

Plastikowy model czołgu  do sklejania. Zestaw nie zawiera kleju ani farb.

zKpfw III (Panzerkampfwagen III) - zaprojektowany przez Daimler-Benz AG, niemiecki czołg średni z okresu II wojny światowej. Był najbardziej dynamicznie rozwijanym modelem służącym w armii III Rzeszy. Uzbrojeniem pierwszych egzemplarzy, wybudowanych w 1937, były działa kalibru 37 mm. Ponieważ nie sprawdzały się one w walce z czołgami alianckimi, już w 1940 zaczęto produkować czołgi wyposażone w armaty kalibru 50 mm (zarówno krótko- jak i długolufowe). W połowie 1942 rozpoczęto przezbrajanie wozów w krótkolufowe działa kalibru 75 mm. Ograniczono też ich rolę do bezpośredniego wspierania własnej piechoty i osłaniania czołgów ciężkich PzKpfw VI Tiger przed piechotą przeciwnika. W połowie 1943 zupełnie zaprzestano ich produkcji, a przed końcem roku następnego, wozy PzKpfw III niemal zupełnie zniknęły z oddziałów frontowych. Kilka z nich pozostało jednak do końca wojny, głównie w jednostkach okupacyjnych.
Czołg PzKpfw III miał być z założenia trzonem niemieckich wojsk pancernych. Zgodnie z koncepcją opracowaną przez Heinza Guderiana, bataliony pancerne miały się składać z trzech kompanii lekkich i jednej ciężkiej. Wozy PzKpfw III projektowano do służby w kompaniach lekkich. Ich wsparciem miały być wozy cięższe, później oznaczone PzKpfw IV. W praktyce długo nie udało się zrealizować tych planów.

W momencie wybuchu wojny, w armii niemieckiej służyło zaledwie 98 czołgów PzKpfw III, co stanowiło niecałe 3% ogółu wozów pancernych. Wobec tego, nie znalazły się one w etatach ani dywizji pancernych, ani lekkich. Trafiały one jednak do różnych dywizji, zarówno do kompanii lekkich, jak i ciężkich (w zastępstwie PzKpfw IV, których również brakowało). Liczba PzKpfw III wzrosła przed kampanią na zachodzie Europy i wynosiła 349 wozów. Było to jednak nadal zbyt mało, dlatego też główną rolę w wojskach pancernych nadal odgrywały słabsze PzKpfw II.

PzKpfw III Ausf. D w Polsce
Podczas kampanii wrześniowej czołgów tych użyto w ograniczonej ilości. Jego pierwsze serie były wtedy również słabo opancerzone. Maksymalna grubość pancerza tego czołgu wynosiła w czasie ataku na Polskę od 15 mm do 30 mm. Czołgi te mogły więc być skutecznie zwalczane dzięki użyciu polskiej broni przeciwpancernej jak armata Bofors czy nawet karabin przeciwpancerny "UR". Dzięki zastosowaniu w nim amunicji o kalibrze 7,92 mm PzKpfw III mógł być skutecznie niszczony, w zależności od grubości pancerza, z odległości 100-300 metrów Czołgi te mogły być także skutecznie zwalczane przez dozbrojone działkami 20 mm polskie tankietki TKS, polskie czołgi 7TP czy będące na wyposażeniu polskich sił pancernych zachodnie konstrukcje takie jak angielskie Vickers E oraz francuskie Renault R-35. Doświadczenia września spowodowały, że Niemcy zdecydowali się w okresie późniejszym na zwiększenie grubości pancerza wszystkich produkowanych po 1939 czołgów, w tym także czołgu PzKpfw III.

Dopiero przed agresją na Związek Radziecki, czołgi PzKpfw III trafiły masowo do dywizji pancernych. Według oficjalnego etatu, w każdej z nich powinny się znaleźć 84 wozy tego typu, co stanowiło połowę całkowitego stanu dywizji. Także większość czołgów dowodzenia stanowiły Panzerbefehlswagen III (pojazdy na podwoziu PzKpfw III). Spora część z nich była już przezbrojona w krótkolufową armatę kalibru 50 mm, co pozwalało im na skuteczna walkę z sowieckimi czołgami lekkimi. Jednak było to za mało, by sprostać mocniej opancerzonym wozom z serii T-34 i KW. Dlatego też od początku 1942 rozpoczęto przezbrajanie PzKpfw III w armaty długolufowe. Przez krótki czas, PzKpfw III Ausf. J był najlepszym czołgiem niemieckim, gdyż w tym czasie wozy serii PzKpfw IV były uzbrojone tylko w krótkolufowe działa. Jednak wkrótce sytuacja uległa zmianie i te czołgi również przezbrojono.

Okazało się, że wieża PzKpfw III jest zbyt mała, by zamontować w niej długolufowe armaty kalibru 75 mm, a tylko takie mogło skutecznie zagrozić średnim czołgom alianckim. Dlatego też zaczęto je powoli wycofywać z dywizji pancernych i zastępować wozami PzKpfw IV. Natomiast rolę czołgu cięższego, zaczęły od lata 1943 spełniać PzKpfw V Panther. PzKpfw III przenoszono do batalionów czołgów ciężkich, gdzie stanowiły ochronę dla PzKpfw VI Tiger przed piechotą nieprzyjaciela, oraz do dywizji grenadierów pancernych, gdzie zastępowały działa pancerne StuG III i IV. Ich produkcję zakończono w sierpniu 1943 i przed końcem 1944, niemal zupełnie znikły z jednostek frontowych. Nieliczne egzemplarze pozostały jednak w służbie aż do końca wojny, jednak wyłącznie w oddziałach okupacyjnych. Podwozia wycofywanych pojazdów posłużyły do konstrukcji innych wozów specjalnego przeznaczenia, natomiast wymontowanych wież użyto m.in. do ufortyfikowania Wału Atlantyckiego i Linii Hitlera.

Czołgi PzKpfw III służyły również w armiach innych krajów. Niewielka ich liczba trafiła na Węgry (10 szt.), do Rumunii (11 szt.), Bułgarii (7 szt.) i Słowacji (10 szt.). Kilka egzemplarzy zostało przekazanych również Chorwacji. Zakupem 56 czołgów PzKpfw III była zainteresowana Turcja, jednak z powodu sytuacji politycznej zamówienie nie zostało zrealizowane. Prawdopodobnie, część wozów została jednak dostarczona kontrahentowi. W toku wojny z Niemcami, Związek Radziecki przejął nieznaną liczbę PzKpfw III i IV, oraz Sturmgeschütz III/IV. Część z nich została użyta bez żadnych modyfikacji (głównie w celu zmylenia przeciwnika), część natomiast przerobiono na działa samobieżne SU-76 i/lub SG-122A. Niewielka liczba czołgów PzKpfw III służyła także po wojnie w armii norweskiej i czechosłowackiej. Armia fińska używała dział pancernych Sturmgeschütz III aż do 1967.

The Panzerkampfwagen III, commonly known as the Panzer III, was a medium tank developed in the 1930s by Germany, and was used extensively in World War II. The official German ordnance designation was Sd.Kfz. 141. It was intended to fight other armoured fighting vehicles and serve alongside and support the similar Panzer IV, which was originally designed for infantry support. However, as the Germans faced the formidable T-34, more powerful anti-tank guns were needed, and since the Panzer IV had more development potential with a larger turret ring, it was redesigned to mount the long-barrelled 7.5 cm KwK 40 gun. The Panzer III effectively swapped roles with the Panzer IV, as from 1942 the last version of Panzer III mounted the 7.5 cm KwK 37 L/24 that was better suited for infantry support. Production of the Panzer III ceased in 1943. Nevertheless, the Panzer III's capable chassis provided hulls for the Sturmgeschütz III assault gun until the end of the war.
At the time, German (non-light) tanks were expected to carry out one of two primary tasks when assisting infantry in breakthroughs, exploiting gaps in the enemy lines where opposition had been removed, moving through and attacking the enemy's unprotected lines of communication and the rear areas. The first task was direct combat against other tanks and other armoured vehicles, requiring the tank to fire armour piercing (AP) shells.

On January 11, 1934, following specifications laid down by Heinz Guderian, the Army Weapons Department drew up plans for a medium tank with a maximum weight of 24,000 kg (53,000 lb) and a top speed of 35 km/h (22 mph). It was intended as the main tank of the German Panzer divisions, capable of engaging and destroying opposing tank forces, and was to be paired with the Panzer IV, which was to fulfill the second use: dealing with anti-tank guns and infantry strong points, such as machine-gun nests, firing high-explosive shells at such soft targets. Such supportive tanks designed to operate with friendly infantry against the enemy generally were heavier and carried more armour.

The direct infantry-support role was to be provided by the turret-less Sturmgeschütz assault gun, which mounted a short-barrelled gun on a Panzer III chassis.