Infinity Models INF3201 SB2C-4 Helldiver 1/32

Infinity Models INF3201 SB2C-4 Helldiver 1/32

Plastikowy model samolotu do sklejania. Zestaw modelarski nie zawiera kleju ani farb modelarskich.

Curtiss SB2C Helldiver – bombowiec nurkujący produkowany dla US Navy w czasie II wojny światowej, działający głównie z pokładów lotniskowców.

Jako następca SBD Dauntless był początkowo bardzo nielubiany przez swoje załogi, gdyż był większy, cięższy i miał krótszy zasięg niż jego poprzednik, był również mniej niezawodny od SBD. Po pierwszych, bardzo pozytywnych doświadczeniach bojowych, załogi szybko zmieniły zdanie i w czasie wojny na Pacyfiku samoloty SB2C zatopiły więcej japońskich statków i okrętów niż jakikolwiek inny typ samolotu[potrzebny przypis]. Mimo rozmiarów, prędkość maksymalna SB2C była porównywalna do prędkości myśliwców i tylko Vought F4U Corsair miał nad nim znaczną przewagę.

Załogi nazwały go „Big-Tailed Beast” lub krócej „Beast” (ang. – „bestia z wielkim ogonem”, „bestia”), znany był także jako „Son-of-a-Bitch 2nd Class”.

Pierwsze loty prototypu odbyły się w grudniu 1940, ale po pierwszych testach okazało się, że należy wprowadzić do oryginalnego projektu wiele zmian i poprawek. Samolot wszedł do służby dopiero w 1943. Jego pierwszą akcją bojową był atak na Rabaul 11 grudnia tego roku.

Angielska Royal Navy zamówiła 450 egzemplarzy tego samolotu, ale dostarczono tylko 26 sztuk, w służbie angielskiej znany był jako Curtiss Helldiver I. Po wojnie niepotrzebne samoloty zostały sprzedane do Francji, Włoch, Grecji, Portugalii i Tajlandii.
Powstała w zakładach Curtiss linia bombowców Helldiver ma długą historię, sięgającą 1932 r., kiedy to marynarka ogłosiła konkurs na dwumiejscowy samolot myśliwski. W odpowiedzi Curtiss opracował górnopłatowy samolot w układzie parasol, który był napędzany przez gwiazdowy silnik Wright R-1510-92 Whirlwind o mocy 625 KM i wyposażony we wciągane w kadłub podwozie. Prototyp otrzymał oznaczenie XF12C-1, ale marynarka nie była zainteresowana jego produkcją seryjną. W 1933 r. postanowiono, że samolot zostanie przystosowany do pełnienia roli maszyny rozpoznawczej, w związku z czym jego oznaczenie uległo zmianie na XS4C-1. Miesiąc później zadecydowano o dostosowaniu samolotu także do bombardowania z lotu nurkowego, czego następstwem była kolejna zmiana oznaczenia, tym razem na XSBC-1. Po wyposażeniu samolotu w mocniejszy silnik Wright R-1820-80 o mocy 700 KM na początku 1934 r. przystąpiono do testów. 14 czerwca samolot utracono w wypadku podczas testów z zrzutem bomby o masie 227 kg, powodem było oderwanie się łopaty śmigła i wynikłe stąd wibracje całego płatowca, które doprowadziły do zniszczenia stateczników poziomych. Szczęśliwie pilot uratował się na spadochronie, choć odniósł obrażenia w wyniku uderzenia w statecznik.

Powstała w zakładach Curtiss linia bombowców Helldiver ma długą historię, sięgającą 1932 r., kiedy to marynarka ogłosiła konkurs na dwumiejscowy samolot myśliwski. W odpowiedzi Curtiss opracował górnopłatowy samolot w układzie parasol, który był napędzany przez gwiazdowy silnik Wright R-1510-92 Whirlwind o mocy 625 KM i wyposażony we wciągane w kadłub podwozie. Prototyp otrzymał oznaczenie XF12C-1, ale marynarka nie była zainteresowana jego produkcją seryjną. W 1933 r. postanowiono, że samolot zostanie przystosowany do pełnienia roli maszyny rozpoznawczej, w związku z czym jego oznaczenie uległo zmianie na XS4C-1. Miesiąc później zadecydowano o dostosowaniu samolotu także do bombardowania z lotu nurkowego, czego następstwem była kolejna zmiana oznaczenia, tym razem na XSBC-1. Po wyposażeniu samolotu w mocniejszy silnik Wright R-1820-80 o mocy 700 KM na początku 1934 r. przystąpiono do testów. 14 czerwca samolot utracono w wypadku podczas testów z zrzutem bomby o masie 227 kg, powodem było oderwanie się łopaty śmigła i wynikłe stąd wibracje całego płatowca, które doprowadziły do zniszczenia stateczników poziomych. Szczęśliwie pilot uratował się na spadochronie, choć odniósł obrażenia w wyniku uderzenia w statecznik.

The Curtiss SB2C Helldiver, also known as the Curtiss A-25 Shrike, was a dive bomber developed by Curtiss-Wright during World War II. As a carrier-based bomber with the United States Navy (USN), in Pacific theaters, it supplemented and replaced the Douglas SBD Dauntless. A few survivors are extant.

Initially poor handling characteristics and late modifications caused lengthy delays to production and deployment, to the extent that it was investigated by the Truman Committee, which turned in a scathing report. This contributed to the decline of Curtiss as a company. Neither pilots nor aircraft carrier skippers seemed to like it. Nevertheless, the type was faster than the Dauntless, and by the end of the Pacific War, the Helldiver had become the main dive bomber and attack aircraft on USN carriers.

By the time a land-based variant, known as the A-25 Shrike became available, in late 1943, the Western Allied air forces had abandoned dedicated dive-bombers. A majority of A-25s delivered to the US Army Air Forces were transferred to the US Marine Corps, which used the type only in one side campaign and non-combat roles. The British Royal Navy and the Royal Australian Air Force also cancelled substantial orders,retaining only a few aircraft for research purposes.

Nicknames for the aircraft included "Big-Tailed Beast" or just "Beast","Two-Cee", and "Son-of-a-Bitch 2nd Class"; the latter nickname was derived from the name SB2C and the Shrike's reputation for having difficult handling characteristics.